11 listopada 2024 r. mija 10. rocznica śmierci Radosławy Dziubeckiej (1951-2014), bibliotekoznawcy, nauczyciela akademickiego w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej Uniwersytetu Warszawskiego (IBiIN UW).
Urodziła się 7 lipca 1951 r. w Poznaniu, dzieciństwo spędziła w Warszawie, w służbowym osiedlu Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, której profesorem był jej ojciec Florian Maniecki.
Po zdaniu matury w X Liceum Ogólnokształcącym im. Królowej Jadwigi w Warszawie, w 1969 r. rozpoczęła studia w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UW. Po ukończeniu studiów w 1973 r., w ramach stypendium Fulbrighta podjęła studia podyplomowe w USA, w Kent State University, w zakresie automatyzacji bibliotek, które ukończyła z nagrodą dla najlepszego studenta zagranicznego.
Pracę zawodową podjęła w 1973 r., początkowo w Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN w Warszawie, a od 1975 r. w IBiIN UW. Współpracę z Instytutem kontynuowała przez wiele lat jako ceniony pracownik naukowo-dydaktyczny. Pracowała również jako sekretarz redakcji dziennika „Obserwator Codzienny”, tłumaczyła z języka angielskiego, współpracowała z „Zeszytami Literackimi”.
W 1990 r. rozpoczęła współpracę z firmą komputerową TCH Systems, od 1993 jako pełnoetatowy pracownik firmy odpowiadała za dystrybucję systemu bibliotecznego Aleph w Polsce. Od 2001 r. prowadziła tę działalność już w ramach utworzonej przez siebie firmy ALEPH Polska. Jako sprzedawca oprogramowania wyróżniała się nieszablonowym podejściem do potrzeb i możliwości odbiorcy. Zabiegała o dostarczanie polskim bibliotekom tańszych wersji systemu. Starała się równocześnie przekonywać bibliotekarzy do rozumienia komputeryzacji jako narzędzia do całościowego zarządzania biblioteką. Chętnie dzieliła się swoją wiedzą uczestnicząc w konferencjach nt. automatyzacji bibliotek i organizując szkolenia dla użytkowników systemu Aleph. Przez wiele lat wspierała Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich (SBP) wiedzą w zakresie automatyzacji bibliotek, a kierowana przez nią firma była długoletnim partnerem SBP.
Po przejściu na emeryturę w 2013 r. zaangażowała się w działalność Stowarzyszenia Teatralnego Badów. Interesowała się teatrem i literaturą. Była wielbicielką brydża. Bardzo ceniła życie rodzinne. Wychowała czworo dzieci.
Zmarła po ciężkiej chorobie. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Kolumbarium IV, 2-2).
E.G.
Zob. też:
Hollender Henryk: Radosława Dziubecka (1951-2014). W: Zostawili swój ślad. Warszawa : Wydaw. SBP, 2017, s. 49-53. (Bibliotekarze Polscy we Wspomnieniach Współczesnych ; t. 15)